Kanaatimce...

Duy Beni!..

Şûle Ural

12.12.2024 - İzmir

İçi boşalmış kof bir ağacın dibinden taze
sürgünler veren incecik bir dal gibiyim.
Ne yapacağını bilmeyen şaşkın bir taze sürgün.
Ne yöne gitmeli, o bitmiş bedene tekrar sarılmalı ona bir şans mı vermeli, yoksa köküne tutunup yeni bir yol mu çizmeli?
Fikirlerim taptaze, heyecan dolu, geleceği az çok görebiliyorum . Ümitle ümitsizlik arasında bocalıyorum.
Dünya gövdem gibi içi boşalmış, ayakta durmakta zorlanıyor, parazit sarmış her bir yanını, düzelir mi dersin?
Nasıl temizlenir, insan denen kendini beğenmiş her şeyin hâkimi olduğunu sanıp bütün tabiatı bozuyor. İnce hesapla her şey birbirine bağlı iken bu savurganlık nedir?Biz farkındayız ama insan çok cahil, hem de çok hırslı, isteklerinin sonu gelmiyor.
Nereye kadar, bu yol nereye çıkar?
Böyle bir dünyada büyümeli miyim?
Umut var mı?
Dünyaya, hayata, insanlığa, doğaya açılan bu savaş neyin nesi?
İnsanların hırsına karşılık biz taze sürgünler galip gelir miyiz?
Ne dersin, asıl savaşı biz mi başlatalım?
Pandemide nasıl her tarafı sardıysak, güzelleştirdiysek, birleşip tüm dünyayı saralım mı?
Belki insan o zaman asıl güzelliğin yaşamak olduğunu farkeder de bize uyar mı?
Evet, ümitle ümitsizlik arasında bocalıyorum.
Hey! İnsan!
Biraz dur, bak, gör, hisset, yaşa ve yaşat...
Güzele dön, iyiye dön, özüne dön...
Dön be!
Öldürme!
Ben, biz yeni sürgünleriz, başardık.
Sen de başarabilirsin, istersen.
Karar ver, zaman çok az...