Kanaatimce...

Bir Dolunay Hikayesi

Murat Çiftkaya

Bu satırları, penceremden içeriye süzülen dolunay ışığı altında yazıyorum. Mahallemizin elektrikleri kesik. Ama, yeryüzü mahallemizin kandili vazife başında. Kandilim yandıktan sonra, elektrik lâmbam kapalıymış, ne gâm...

Ay bu gece çok farklı. Daha önce nadiren karşılaştığım haleler var etrafında. Ortada, gümüş bir tabak gibi o duruyor; etrafında ise onun çapının 4-5 katı genişlikte bir daire kondurulmuş; daire beyazdan pembeye, pembeden kırmızıya doğru genişliyor. sonra bir tane daha, mavi. Sonra bir tane daha; bu defaki yeşilimsi. Ve bulutlar. Ve yıldızlar. Ve gökdeniz...

Haleleri, ancak bulutlar Ay'ı ziyaret ettiğinde görebiliyorum. Biri geliyor, biri gidiyor. Ama Ay orada, haleler orada. Bulutlar çekilirken o güzelim Ay, peçesini aralayan bir hûrî kadar alımlı ve göz kamaştırıcı.

Şimdiye dek onu hiç bu kadar parlak görmemiş gibiyim. Ay, hâleleriyle birlikte, kâh bir tünelin sonunda aydınlığa açılan delikmiş gibi görünüyor.. Her halükârda aydınlığın, ferahın, mutluluğun müjdecisi ve davetçisi .

Sanki bana, "Ey Murat, bana bak" diyor, "bak, ben nurluyum. Ama nurum benden değil. O Nurlandırıcı'nın nuruyla nurluyum. Güzelim, ama Güzeller Güzeli'nin güzel sanatının güzel nakşıyla güzelim." Ve ardından ekliyor: "Sen de benim gibi olmak istemez misin?" Başımı sallıyorum. Birkaç adım atıp "Öyleyse dinle" diye devam ediyor. Halinde bilgiçlik yok, tepeden bakma hiç yok. Rahat, kendinden emin ve halinden memnun.

"Ben ve yıldız kardeşlerim, kendimizi öyle bir Kadîr'e teslim ettik ki, O'nun kudretiyle kâinat ülkesinde yolculuk edip, gözünü kapamayan şuur sahibi varlıklara görünüyoruz. Yolculuğum sırasında hiçbir kaza veya arıza olmuyor; çünkü O Kadîr olduğu gibi Alîm de. Herşeyimizi biliyor en güzel güzergâhlarımızı takdir ediyor."

Derken, ay birkaç adım daha atıyor. Neredeyse penceremden kaybolacak. Gider ayak birşeyler daha söyler gibi. "O, Güzel olduğu gibi, aynı zamanda Güzelleştiren. Altımdan o şeffaf bulutları geçirip, o enfes tabloları çizip senin nazarına sunan da O. Ve Daimî, Bakî ve Ebedî. Bizler gelip geçiciyiz. Durmadan haraketimizle, bir görünüp bir kaybolmamızla da bunu gösteriyoruz zaten."

"Neyse" diyor sevgili Ay, "asıl diyeceğim şu ki, katıl bize. Bırak kendine güvenmeyi. Onun kudretine yaslan. Sonsuzu, ebediyeti isteyen duygularını dinle. İnan, O'nun hazinelerinde bütün dertlerine, meselelerine çözüm olacak şeyler var. Sal kendini Onun rahmet denizine, korkma batmazsın. Bak bize; o deryada yüzen gemiler gibiyiz. Kendimize değil, Ona güvendiğimizden ne kendimizin ne de sevdiklerimizin yükünü zayıf omuzlarımıza yüklüyoruz. Katıl bize. Ona güven yeter..."

Ve son ışıklarını da toplayıp vedalaşıyor benimle. Bense düşünüyorum. Ay güzel, yıldızlar güzel, gökyüzü güzel, bütün bu duygular güzel. Bütün bunlar Güzel birisinin güzelleştirmesiyle güzel. Ve sevgiye asıl lâyık olan O. Ayın, göğün, yıldızların Güzel Sanatkârı bana bu tabloları göstermesiyle bana sevgisini gösteriyor. Sevildiğimi hissediyorum. Ve ben de Onun bana hediye ettiği sevgi duygusunu tekrar Ona hediye ediyorum.